Streekdracht is een internationale aangelegenheid. De stoffen komen uit allerlei landen. Een Staphorster kraplap uit onze museumcollectie is er een sprekend voorbeeld van. De boeketten in de vier hoeken van de kraplap komen uit een shawl die niet speciaal voor de streekdracht gemaakt werd. Op het label staat: ‘Switzerland type’. Land van herkomst: Japan. Maar met Zwitserland en Japan is het verhaal nog niet compleet.
 
De Staphorster streekdrachtdraagsters gebruiken fleurig bedrukte, fijngeweven wollen stoffen voor hun mooiste kraplappen en als afwerking op hun zondagse schorten. Dergelijke fijngeweven (wollen) stof wordt mousseline genoemd. De Staphorsters zelf noemen deze wollen stof als ze aan de meter wordt verkocht ‘wollen’. Wanneer er sprake is van een wollen shawl die wordt verknipt voor een kraplap noemen ze de stof ‘doekjeswollen’. Wollen is in allerlei dessins te koop bij de lokale stoffenwinkels. Deze dessins zijn dan voor alle drachtdraagsters te koop en dus niet ‘exclusief’. Wollen stoffen voor kraplappen worden dikwijls van buitenlandse (vakantie)bestemmingen meegenomen.
 
In de tweede helft van de twintigste eeuw gingen duizenden Nederlanders door te emigreren een nieuwe toekomst tegemoet. Ook Staphorsters emigreerden, bijvoorbeeld naar Canada. Staphorster vrouwen die vóór hun emigratie nog streekdracht droegen, gingen in hun nieuwe thuisland over op burgerkleren. Maar ze wisten natuurlijk wel wat in het geboortedorp mooi gevonden werd. Zo kwam één van die vrouwen in Canada een wollen shawl tegen die naar de familie thuis werd gestuurd. Het motief viel in de smaak. Anderen wilden ook wel zo’n kraplap van een Canadese shawl. En dus kwam er een kleine handel op gang tussen de twee werelddelen.

In veel Staphorster woonkamers hangt een zogenoemde glazenkast: een vitrine boordevol bontgekleurde kopjes en andere versiering. Een bruidegom kreeg van zijn vrienden bij zijn huwelijk een spiegel en een klok. De bruid kreeg van haar vriendinnen bont gedecoreerd serviesgoed en sieraardewerk. Dit plaatste ze als decoratie in een glazenkast. De inhoud werd aangevuld met erfstukken. De glazenkast in Museum Staphorst is beschilderd met een notenhoutimitatie. Het aardewerk is van Europese makelij en dateert uit verschillende periodes. Een mooi ingerichte glazenkast is zo gevuld dat de achterwand niet te zien is. Het is de kunst de kopjes hoog op te stapelen. Ze worden opgevuld met zand, rijst of zaagsel.